‘Ik ga voor mezelf beginnen’ zei ik begin 2015 tegen mijn manager. Een maand voordat ik een contract voor onbepaalde tijd zou krijgen. Tenminste, daar ging ik wel vanuit. Dat idee benauwde me. Ik wilde vrij zijn en gaan voor datgene wat ik hier te doen heb.
Wat hieraan voorafging
Als dochter van mijn moeder (voormalig onderwijzeres en buschauffeur) en mijn vader (ondernemer in de chemie) ben ik samen met m’n zusje Ilse, opgegroeid in Harderwijk.
Na de basisschool, waar alles me vrij gemakkelijk afging, ging ik naar de HAVO/VWO brugklas op het Nassau Veluwe College in Harderwijk. Het eerste jaar was heftig. De veiligheid van de basisschool was verdwenen en ik werd voor het eerst in m’n leven gepest.
Na het eerste jaar werd het al snel duidelijk dat ik naar het VWO kon. Het tweede jaar op het VWO was fijn. Ik herinner me er niet eens meer zo veel van, omdat er blijkbaar geen bijzondere dingen zijn geweest. Het was het meest rustige en fijne jaar.
Tijdens de zomervakantie van 2 naar 3 VWO gebeurde er iets vreselijks. Een meisje uit m’n klas overleed. Toen het gebeurde waren we op vakantie in Amerika. Ik weet nog dat we thuiskwamen. Ik zag m’n oma staan, en wist gelijk dat er wat ergs was gebeurd. Nog voordat ik wist wie, hoe wat en waar, wist ik dat het om Martine ging, in m’n gedachte was ze verongelukt doordat ze van haar paard was gevallen. Dat was niet zo, ze was aangereden. Het ging wel om Martine.
Met de hele klas keken we de video van de begrafenis, omdat er velen op vakantie waren toen het gebeurde. Dat heeft er ontzettend ingehakt. Datzelfde jaar moest ook m’n paard worden ingeslapen. Ik weet nog dat ik tegen m’n moeder zei: ‘Er hangen alleen maar doden in m’n kamer.’
M’n cijfers werden slechter. Ik deed geen moeite om te studeren. Het ging me altijd gemakkelijk af. Nu lukte het me niet meer. Dat kwam door de negatieve ervaringen, maar achteraf ook omdat ik nu écht moest gaan leren. De hoeveelheid lesstof werd meer. Mijn leerstrategie (die ik niet had) voldeed niet meer. Ik haalde slechte cijfers en mijn motivatie was ver te zoeken. Het interesseerde me niet.
Halverwege het jaar ging ik naar 3 HAVO. Wat heb ik gehuild toen ik een kaart kreeg van de hele klas als afscheid. In 3 HAVO ging het niet veel beter. En ik bleef zitten.
In dat jaar begon ik angsten te creëren. Ik werd rood om het minste of geringste. De angst om te blozen was zo groot, ik was de hele dag waakzaam. Het regeerde m’n leven. De enige plaats waar ik me prettig voelde was thuis, alleen op m’n kamer tegen de verwarming.
Achteraf gezien zat ik nog in rouw, had m’n zelfvertrouwen een enorme opduvel gehad, was ik continu overprikkeld én onderprikkeld/ verveeld en was ik in een depressie beland. Daar was toen nog geen aandacht voor. Ik vocht me er doorheen. Ging niets uit de weg, maar had altijd angst en was ontzettend onzeker.
Mijn motivatie voor school was nog steeds ver te zoeken. Ik deed examen en zakte op Nederlands. Duits had ik niet eens geleerd en m’n mondeling deed ik op gevoel. Voor Nederlands deed ik een herexamen. Daar haalde ik een 8,7 voor. M’n hoogste cijfer! Als ik er wat voor deed kon ik het dus prima. Mijn strategie was gemiddeld een 5,5 halen.
De keuze voor een vervolgopleiding
Na de HAVO ging in naar de Hogere Hotelschool in Leeuwarden. Die keuze had ik gemaakt op basis van de volgende factoren:
Een vriendin van me ging studeren in Leeuwarden.
Ik werkte in de horeca, dat vond ik leuk.
Het was een brede opleiding, daar kan ik altijd wel wat mee.
Studeren in Leeuwarden, betekende ook op kamers in Leeuwarden. Waarom? Omdat iedereen het deed en ik dus ook. Nadenken over wat er bij me paste deed ik niet.
Ik kan me de eerste avond alleen nog als de dag van gisteren herinneren. M’n moeder en m’n toenmalige vriend brachten me naar Leeuwarden. Ze gingen ook weer naar huis. En daar zat ik alleen. Op een kamer van nog geen 15M2. Het voelde echt niet goed. Waarom had ik dit gedaan? De volgende dag begon het eerste schooljaar. Heel spannend.
In Leeuwarden heb ik me nooit prettig gevoeld. Ik had heimwee en was ontzettend onzeker. Elk weekend ging ik naar huis en als het tussendoor nog even kon, dan deed ik dat ook. Het gevoel dat ik kreeg als ik weer naar Leeuwarden moest was misselijkmakend. Toch ging ik. Een doorzetter ben ik wel.
De opleiding vond ik niet moeilijk. Behalve Engels praten. Dat vond ik spannend, ik schaamde me als ik dat deed. En het gevoel van schaamte is verschrikkelijk. Dus had ik een tactiek bedacht. Ik stelde gewoon heel veel vragen. Dan was de ander aan het woord, deed ik actief mee én kreeg ik toch de punten die je nodig had in het destijds PGO (probleem gestuurd) onderwijs.
Ooit zei iemand tegen me: ‘je begrijpt er niks van’. Dat moment kan ik nog zo voor me halen. Ik begreep het wel, maar kon mezelf niet verwoorden.
Als ik nu terugkijk werd ik in de opleiding niet voldoende uitgedaagd. Ik kan me namelijk nog een moment herinneren tijdens een module die ik in het vierde jaar volgde alszijnde inhaalmodule waarin we op een hoger niveau getriggerd werden. Ik kan niet meer precies duiden hoe dat ging, maar ik merkte wel dat ik toen pas ‘aan’ ging.
Over de opleiding heb ik uiteindelijk vijf jaar gedaan. Ik raakte namelijk ook een soort van overspannen tijdens de opleiding, waardoor mijn personal mentor van de opleiding me adviseerde om het wat rustiger aan te doen. Dus deed ik dat. Ook m’n relatie kwam ten einde in die periode. Dat was ontzettend heftig.
Amsterdam
Na het derde jaar ben ik een aantal maanden op een camping gaan werken in Italië. Toen ik terugkwam ben ik een tijdje bij mijn ouders gaan wonen en heb ik wat bijbanen in de Horeca gehad. Na een ontzettend leuke wintersportvakantie met een aantal vrienden uit de buurt van Amsterdam, heb ik besloten om daar mijn laatste jaar te gaan doen van de Hotelschool. Dat jaar bestond namelijk uit een stage van 10 maanden en een afstudeeropdracht.
In Amsterdam kwam ik weer tot leven. Wat was het daar gaaf! Nieuwe mensen, leuke mensen ook! Een gaaf bedrijf waar ik werkte, ik werd lid van roeivereniging Skoll en kon ook beter omgaan met m’n liefdesverdriet. Ik had de tijd van m’n leven. Voor mij was dit pas m’n studententijd zoals ik het me had voorgesteld. Vooral ook het roeien leverde daar een grote bijdrage aan.
M’n stage begon met receptiewerk. In combinatie met een kamer in de rivierenbuurt waar de muizen feest vierden, ik amper sliep, wisseldiensten, en het op een gegeven moment te simpel werk bij de receptie, maakte mij tot een wrak. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik was weer totaal overprikkeld en onderprikkeld en me totaal niet bewust van mijn hoogsensitiviteit, hoogebegaafdheid, alertheid en verveling.
Alsof men het doorhad kwam er een functie vrij in het hotel als management assistent/ medewerkster personeelszaken. Of ik die functie wilde vervullen. Ja! Dat wilde ik wel. Van wisseldiensten ging ik naar een 9 tot 5 baan en zat ik direct in het management team als assistent. Heel leerzaam, super was het!
Voor het eerst in m’n leven kon én mocht ik vanuit mijn functie als HR assistent wat doen met de signalen die ik opving als HSP. Vooral het HR werk vond ik ontzettend leuk. M’n vuurtje ging eindelijk aan. Dit vind ik leuk, hier wil ik meer van weten.
Dus startte ik de HBO opleiding ‘Personeelsmanagement’. Dat deed ik 1 avond in de week naast m’n werk/ stage en afstudeeropdracht. De afstudeeropdracht ging ook over competentiemanagement in het hotelwezen. Allemaal leuk, wel een beetje veel.
M’n stage/ werk startte ik als HR medewerker naast de HR manager. Een superleuke dame waar ik heel veel van leerde. Altijd energiek en enthousiast en ze had alles keurig op orde. Maar helaas, ze ging weg en er kwam een ander iemand.
Daar had ik geen klik mee. Ik zag wat er mis ging, voelde hoe ze in haar vel zat en wat hier de consequenties van waren. Maarja, ik was maar de ‘assistent’ en had uiteindelijk niet veel te zeggen. Ik was pas 23 en tja, dan mag je vooral ervaring opdoen. In een teambuilding sessie werd dat nog eens even flink duidelijk gemaakt. Toen er opeens een dossier kwijt was, moesten we verplicht samen uit eten. Dat wat ik voorspeld had gebeurde, gelijk kreeg ik natuurlijk niet.
De sfeer werd negatiever, ik kreeg er last van. Zat volledig vast in m’n schouders en liep bij de fysiotherapeut. Op m’n werk kreeg ik te horen dat ik maar niet zo veel moest voelen.
Op een dag gaf ik aan dat ik m’n ogen en oren open hield voor wat anders. M’n contract zei ik niet op. Ik gaf alleen aan toe te zijn aan iets anders en wilde daar eerlijk over zijn. Anders had ik de hele dag het gevoel dat ik aan het liegen was. Als ik ergens niet tegen kan.
Vanaf het moment dat ik dit had aangegeven werd ik anders behandeld. Met name door de directeur, waar ik als management assistente ook veel werk voor deed. Dat was een bijzondere man. Waar je heel erg mee kon lachen maar die ook vervelend uit de hoek kon komen.
Op een dag kwam een medewerker verdrietig uit zijn kantoor. Ik zag dat direct omdat mijn bureau dwars op het kantoor van de directeur stond. Ik liep dus gelijk achter die medewerker aan om er voor hem te zijn. Ik zag mezelf immers als persoon die er voor de medewerkers was én voor het management.
Dit werd me niet in dank afgenomen. Ik werd flink toegesproken. Ik weet niet eens meer precies hoe, maar het was duidelijk dat ik in zijn ogen iets verkeerds deed.
Dit kwam niet ten goede aan de sfeer en in de weken daarna begon ik alles op te ruimen. De kasten, m’n bureaulade. Alles.
Op een dag werd ik weer bij de directeur geroepen. Of ik m’n studiekosten wel nog even terug wilde betalen als ik wegging. Waarop ik antwoorde: ‘Ik heb m’n baan niet opgezegd én ik heb nooit iets getekend voor die studiekosten’. De reden dat ik niks getekend had, was omdat de nieuwe HR manager de zaken niet op orde had, zoals ik al had voorspeld. Het formulier voor de studieovereenkomst was ooit ergens tussen haar papieren beland en die had ik verder nooit meer gezien. Natuurlijk had ik daar wat over kunnen zeggen, dat had ik zeker anders kunnen doen, maar nu de sfeer zo vervelend werd, voelde ik me daar niet meer toe geroepen.
Toen werd hij zo boos en heeft hij me per direct gevraagd om het bedrijf te verlaten. Ik had alles al opgeruimd, dus ik kon zo de deur uitlopen. Totaal beduusd deed ik dat. Had ik dit aan voelen komen? En hoe moest dat dan met iedereen? Die zouden toch dit toch niet begrijpen. Ik had zo’n leuke band met iedereen waar ik mee werkte.
Wat was er gebeurd? Waar is dit mis gegaan? Hoe kon ik nou ergens weggestuurd worden? Ik deed m’n werk altijd goed, zag wat er nodig was. Maar, ik was ook iemand die alles zag en daardoor dus misschien wel heel ‘lastig’ was?
Met dat ik dit opschrijf denk ik nog. Waar ging het mis? Wat had ik anders moeten doen? Ik weet dat ik soms taken uitstelde. Vooral de saaie klussen. Ik weet ook dat ik de leukste tijd had toen ik zelf 3 maanden verantwoordelijk was voor HR. Vervolgens afgeblaft werd in de MT meeting als ik een onderwerp ter sprake bracht ‘wat er totaal niet toe deed’ aldus de directeur. Ik moest eerst het archief ordenen maar leuk vinden, voordat ik ander werk mocht gaan doen.
Er werden heel veel intimiderende / seksuele opmerkingen gemaakt in die wereld en naar mij toe. Ik begon dat normaal te vinden, maar was dat het wel? Ik zal je de details besparen.
Toen ik weggestuurd ben hoorde ik later dat de directeur met een burn-out thuis zat….
Ik ben nooit meer teruggegaan.
Nog altijd als ik langs het hotel rijd ben ik trots. Ik heb er ook heel veel plezier gehad en veel geleerd. Jammer dat het zo afliep.
Een nieuwe baan
Als een malle ging ik op zoek naar nieuw werk. Ik had immers een huis in Amsterdam en de hypotheek moest betaald worden. Er was werk genoeg. Ik ging voor het bedrijf die op dat moment het beste voelde. De klik met de recruiters en HR was er.
Maar er waren meer factoren die ik mee had moeten nemen in mijn keuze, waar ik later keihard tegenaan liep. Want, de werkplek was druk. We zaten met 7 man op een kantoor waar iedereen in en uitliep. M’n functie was eenzijdig en met name administratief, daar waar ik in het hotel van alles deed, leek ik hier wel een IT medewerker op de HR afdeling. Ik zat meer dan 40 uur achter de computer. Ook de mensen binnen het bedrijf waren niet helemaal passend voor mij op dat moment. Het waren met name handelaren en IT’ers. De ITérs waren geweldig, de handelaren, daar had ik minder mee. Niet allemaal natuurlijk, maar zo anders dan wat ik gewend was.
Samen met de negatieve ervaring die ik achter me had en een baan waarin ik mezelf meer dan 200% wilde bewijzen en dus veel te veel uren maakte, een terugkomende depressie en nog steeds die angststoornis die ergens op de achtergrond z’n werk wel deed, begon op een dag m’n vinger ontzettend te tintelen.
M’n vinger werd m’n hele hand, m’n hele rechterarm en vervolgens ook nog m’n linkerarm. M’n lijf zei, tot hier en niet verder. Ik viel uit.
Totaal verdwaasd zat ik weken thuis in m’n appartement achter de tv. En ik werd maar niet beter. Ik zie mezelf nog zitten. Ik belde huilend naar m’n manager, die me gelukkig heel goed begreep en vertelde dat ik nog steeds niet beter was. Mezelf nog niet beseffende dat dat ook nog wel eens heel lang zou kunnen gaan duren.
Wonder boven wonder re-integreerde ik weer volledig tot 40 uur per week. Maar een paar weken later ging het helemaal mis. Toen heeft m’n moeder zelfs opgebeld en gezegd dat ik niet meer kwam. Zelf kon ik dat echt niet toegeven. Ik voelde me zo verantwoordelijk. Het voelde als falen. Hoe dan, waarom dan, waarom ik? Wat heb ik? Ik ben pas 23.
Maarten
In die periode, terwijl ik helemaal in de kreukels lag, kwam ik Maarten tegen. Al had ik geen armen, hij vond me leuk. Hoe dan? Hoe kon iemand me nu in deze situatie leuk vinden?
We zaten gevoelsmatig zo op hetzelfde niveau, het klopt gewoon. Binnen een half jaar woonden we samen, in Harderwijk. Terug naar m’n roots. Eindelijk geen heimwee meer. Ik was thuis.
We zijn inmiddels 17 jaar, een tweeling en twee huizen verder. En nog steeds happy met elkaar!
Ziek thuis
In totaal ben ik ongeveer een jaar thuis gebleven. Ik deed het heel rustig aan. M’n zenuwstelsel was zo overbelast. Ik weet nog dat ik allemaal bultjes in m’n armen had en het voelde alsof er stroom op me stond. Wat me destijds enorm geholpen heeft was haptonomie en acupunctuur. Dat zorgde ervoor dat ik weer leerde voelen en dat de energie weer door m’n lichaam stroomde.
In het begin van m’n ziek zijn was ik vooral heel erg gefrustreerd. M’n hoofd wilde beter zijn en wilde heel veel doen, maar m’n lijf kon het niet. Elke dag was weer een teleurstelling. Ik weet nog goed dat als ik ‘s morgens wakker werd, dat ik zo ontzettend hoopte dat het over was. Maar zodra ik dan wat actiever werd, door me te douchen en aan te kleden, moest ik alweer bijkomen van de inspanning en deden m’n armen zo veel pijn.
Deze instelling ging me niet helpen. Op een dag werd ik wakker en ging ik op de rand van m’n bed zitten. Ik voelde, en besefte dat dit is wat het is. Ik zei tegen mezelf: ‘Esther, je bent ziek, accepteer het en doe alleen nog wat goed voelt in kleine stapjes.’ Vanaf toen kon ik echt vanuit m’n gevoel leven en kreeg ik steeds wat meer energie.
Hoogsensitief
In m’n ziek zijn periode las ik het boek ‘Hoogsensitieve personen’ van Elaine N. Aron. Alles viel op z’n plek. Dit ging over mij. Al eerder had ik eens wat uitgeprint over hoogsensitiviteit vanaf het internet, maar daar nooit iets mee gedaan. Nu was het moment daar om me er in te gaan verdiepen. Vanaf toen heeft het onderwerp me nooit meer losgelaten.
Je verliest mensen, en vindt jezelf terug.
Vriendschap
M’n vriendschappen ben ik ook anders gaan bekijken tijdens deze periode. Doordat ik nu wel m’n grenzen aangaf en voorheen niet verloor ik er een hoop. Ik werd veel selectiever in met wie ik wel en geen tijd wilde doorbrengen. Dit was heftig, je verliest mensen, en vindt jezelf terug.
Werken
Toen ik weer meer energie had, wilde ik weer proberen om aan het werk te gaan. Maar wat voor werk?! De bedrijfsarts had namelijk tegen me gezegd dat ik nooit meer werk achter de computer kon doen. Ik bedacht me dat ik kon gaan werken als Housekeeping Manager in een hotel. Het leek me een geweldige ervaring om een team aan te sturen, daarnaast zou ik dan vooral bezig zijn met het controleren van kamers en de lichte administratieve werkzaamheden, veel computerwerk zat er niet bij.
Het viel niet mee om ‘met een beperking’ te starten in deze functie. Ik kon mezelf niet bewijzen door eerst keihard mee te werken in de schoonmaak, en daar hadden de dames toch wat moeite mee. Het was een leerzame tijd.
Ik kreeg m’n vertrouwen weer terug en ging van het ene hotel naar het andere, om ook daar het één en ander weer op de rit te krijgen. Op een gegeven moment vond ik het werk niet leuk meer. Als er dan een keer een kamer niet schoongemaakt was en ik stond daar zelf aan het einde van de dag een kamer schoon te maken, dacht ik, waar ben ik mee bezig?! Uiteindelijk was het een te praktische functie voor me, ik ben meer een denker.
Loopbaancoaching
Doordat ik in het werk als Housekeeping Manager toch ook verveling ging ervaren, merkte ik dat dit het ook niet was. Ik was de draad een beetje kwijt. Wat wilde ik nou en wat past er écht bij me? Ik was altijd al gefascineerd door loopbaancoaching en dus dacht ik, laat ik zelf eens zo’n traject gaan doen.
Dat heeft me heel veel gebracht. Onder andere dat ik me nog verder wilde ontwikkelen op het gebied van HR en dat ik op termijn loopbaancoach wilde worden of iets op het gebied van learning & development.
HR Manager
Ergens had ik nog steeds de wens om ooit HR Manager te worden in een hotel. En alsof m’n gebed werd verhoord kwam ik de vacature tegen van HR Manager voor het nieuwe Van der Valk Hotel in Almere. Het voelde zo als het goede moment! En ik kreeg de functie. Het hotel werd nog gebouwd en ik was verantwoordelijk voor alles wat met HR te maken had. Dat betekende ook zeker 80 nieuwe medewerkers werven en aannemen. Het was een geweldige ervaring, alles opzetten en naar eigen hand indelen.
Tweeling
Toen ik ongeveer 1,5 jaar daar werkte werd ik zwanger, van een tweeling 🙂 :-). Dat was een grote verrassing en het ging helaas niet zonder slag of stoot. Bij 24 weken ging het mis. Ze hadden het TTS Syndroom. Dat houdt in dat de één alles aan de ander gaf, qua bloed en voeding. Liz had te weinig voeding en zuurstofarm bloed en Maud andersom, zodat ze het bijna niet kon verwerken. Dat betekende dat we met spoed naar Leiden moesten waar ik werd geopereerd. Ze laserde de placenta door, zodat ze beiden hun eigen bloedsomloop kregen. Ook kreeg Liz een bloedtransfusie.
Het was een heftige tijd. Ik heb mezelf opgesloten en m’n enige doel was m’n kinderen levend op de wereld zetten. Ik ging in een overleefmodus, wilde niemand zien, en kon er ook niet over praten. Elke week gingen we terug naar Leiden voor een echo, dan werden de bloedwaarden gecontroleerd. En bijna elke week was het niet goed en moest er weer een transfusie plaatsvinden, niet alle aders waren doorgelaserd waardoor er nog steeds bloed van de één naar de ander ging. Ik weet nog goed dat het een keer wel goed was. Ik heb gehuild als een kind. Maarten en m’n moeder gingen maar even bij me uit de buurt… Alles kwam eruit.
Bij 32 weken zijn de meiden geboren in Leiden. Na 3 dagen mochten we terug naar Harderwijk en hebben ze daar nog 7 weken in het ziekenhuis gelegen. Een bizarre tijd, waar werken totaal niet aan de orde was.
Toen ik mezelf een soort van teruggevonden had wilde ik graag weer aan het werk. Maar ik voelde op afstand al dat er ‘iets’ niet klopte. M’n gevoel klopte. M’n contract werd niet verlengd, ik hoefde niet meer terug te komen. De receptioniste kon het werk ook wel doen.
Daar had ik dan met al m’n passie en energie aan gewerkt en ik werd zo buiten de deur gezet. Toen verschrikkelijk, achteraf maar goed ook.
Loopbaanadvies
Daar zat ik dan, thuis, met 2 baby’s. Nou wilde ik heel graag kinderen, maar alleen maar moeder zijn en praktisch herhalend werk doen, daar maak je me niet blij mee. Voor mij was het geen roze wolk. Ik wilde ook wat doen met m’n hoofd. En dus dacht ik, dit is m’n kans om m’n werk om te gooien. Nu ga ik voor het loopbaanadviesvak! En ik stuurde brieven naar re-integratiebureaus met de vraag of ik daar kon werken of stage lopen. Ik mocht op gesprek komen bij Bureau Streefkerk en daar begon m’n loopbaan gericht op mensen helpen naar werk dat bij hen past. Ik zat helemaal op m’n plek en ben ze nog elke dag dankbaar voor de kans die ik kreeg. Na m’n stage mocht ik er ook komen werken.
Helaas was ik de laatste die er bij was gekomen, dus toen het even wat rustiger was binnen de organisatie was ik ook de eerste die weer weg moest. Zo balen! Weer een teleurstelling.
Toen trof ik José in de toiletten aan in hetzelfde gebouw. Ja, zelfs op het toilet kan je netwerken! Zij werkte voor Staatvandienst, een bedrijf waar ik ook erg graag wilde werken. En van het één kwam het ander. Twee maanden later kon ik beginnen. Ook daar heb ik een supertijd gehad. Heel veel geleerd, veel ruimte gekregen, me ontwikkeld als re-integratie, outplacement en loopbaan professional, daarnaast actief bezig geweest met marketing en social media.
Ik voelde op afstand dat er ‘iets’ niet klopte.
HSP & WERK
Gedurende m’n werk als loopbaanadviseur en consultant re-integratie en outplacement had ik al vaak het idee om m’n eigen bedrijf te willen starten. Het leek me geweldig om alles op ‘mijn voorwaarden’ te kunnen doen. Daarnaast was ik ook in aanraking gekomen met online marketing en dat fascineerde me ook ontzettend!
De zekerheid opgeven vond ik ook erg spannend, dus bedacht ik andere bedrijven die ik er dan naast kon doen. Het idee dat ik zelf had van HSP & WERK concurreerde te veel om dat er ‘zomaar’ naast te gaan doen. Maar geen één ander idee kwam tot leven, m’n energie zat er niet in.
Op een dag zei Maarten tegen me: ‘En nu ben ik het zat, je gaat morgen maar zeggen dat je het gewoon gaat doen, je wilt het zo graag’. En so I did! Ik kon ook echt niet anders. Dus vertelde ik m’n manager de volgende dag dat ik voor mezelf ging beginnen met m’n bedrijf HSP & WERK. Zelfs als ik ter plekke zou worden ontslagen zou het me niet kunnen schelen, gevoelsmatig was dit namelijk dé weg die ik moest volgen. Gelukkig gebeurde dat niet, ik kreeg zelfs de mooie kans om nog freelance werk te blijven doen. Op een gegeven moment ben ik daar wel mee gestopt, zodat ik me volledig op HSP & WERK kon richten.
Men vroeg weleens aan me: ‘Heb je wel marktonderzoek gedaan’? ‘Nee’, zei ik dan. Ik voelde namelijk aan alles dat er vraag naar was en dat ik via online marketing heel veel mensen zou kunnen bereiken. Ik wist dat dit een succes zou gaan worden omdat er zo veel hoogsensitieve personen vastliepen en nog steeds vastlopen in werk.
En zo ben ik gestart, vol overgave, en ik heb me nog geen dag verveeld.
Dit is dan ook de baan die ik tot nu toe het langst volhoud en waarin ik de meeste zingeving ervaar.
HSP & WERK BV
Inmiddels bestaat m’n bedrijf 7 jaar en is het vanaf 1 januari 2021 een BV geworden. Een enorme mijlpaal waar ik heel trots op ben. Nog elke dag werk ik met plezier in en aan m’n bedrijf.
Ik heb mezelf ontzettend ontwikkeld en m’n klanten ontwikkelen met me mee. Onlangs ben ik er ook achter gekomen dat ik ook hoogbegaafd ben. Nou laten we zeggen, heb ik voor mezelf geaccepteerd dat ik dat ben. Dat puzzelstukje maakt het geheel nog completer.
Wat ben ik dankbaar dat ik dit werk mag doen en een tijd met iemand mag meelopen in zijn of haar ontwikkeling als HSP en soms ook HB ;-).
Lieve groet,
Esther
