Ik droom al van een marathon als ik een rondje van 5 kilometer hardloop. Ik zie mezelf over de finish lopen, juichen en de medaille om mijn nek hangen. Tijdens mijn rondje droom ik groot. Ik stippel een trainingsplan uit en spreek mezelf bemoedigend toe.
Als ik er tijd voor zou hebben, lukt het me om die marathon te rennen, weet ik. Zoals bijna alles lukt als ik er energie in steek. Terwijl ik dit opschrijf, roep ik mezelf terug: ‘kan ik dit wel zo zeggen? Het klinkt niet echt bescheiden.’
Aanpassen aan het gemiddelde niveau
Geen topprestaties
Op mijn 37e toegeven dat ik hoogbegaafd ben, was moeilijk. Voor mezelf. En nog moeilijker om te zeggen tegen anderen. Het is namelijk niet zo dat ik altijd topprestaties aflever. Andere mensen – waaronder ikzelf – kunnen gemakkelijk zeggen ‘zie je wel, ze is helemaal niet zo goed als ze denkt’.
Blijkbaar is ‘ergens goed in zijn’ een streven, iets fijns. Maar zo voelde ik dat niet altijd. Juist het tegenovergestelde, ik vond het vervelend om een ander het gevoel te geven dat hij verloor. Daarom paste ik me liever aan het gemiddelde niveau aan, ten koste van mijn potentie. Allemaal onbewust, het leek gewoon logisch om te doen om bij de groep te horen. En dat doen veel hoogbegaafden, leerde ik tijdens de coaching.
Onder druk presteer ik niet optimaal. Bijvoorbeeld als er autoritaire figuren meekijken, bij cijfers en beoordelingen. Ik herinner me nog dat er een ‘scout’ kwam kijken bij een vriendschappelijk hockeypotje. Hun grootste fout was dat ze het me vertelden. Ik raakte uit mijn element en speelde niet mijn eigen spel. Niks meer van die scout gehoord.
Op de middelbare school wilde ik vooral niet opvallen. Ik moest eraan trekken om over te gaan naar HAVO 2. Huiswerk maken was niet cool en opletten in de les ook niet. Ik deed mijn best om mijn leergierigheid te verbergen. Ook om eruit gestuurd te worden trouwens – want dat was wél cool. Het is me één keer gelukt. Op de universiteit was mijn afstudeercijfer een 7,5. Precies wat ik wilde: niet schrikbarend hoog. Toch voelde ik een klein steekje in mijn onderbuik, er had meer in gezeten, wist ik.
Einstein, Curie en Mozart
Als voorbeeld-hb’ers hoor ik vaak Albert Einstein, Marie Curie en Mozart. Niet een rijtje waarin ik mezelf herken en zeg: ‘hey, dat ben ik ook!’. In het coachingstraject leerde ik dat het veel breder is dan alleen een hoge intelligentie (iets dat ze meten onder druk ;-D).
Ik herkende me in de uitleg over welke mechanismen meespelen op de achtergrond. Wat er in mijn hoofd gebeurt. Bij mij gaat het veel meer om simpelweg veel dingen goed en snel kunnen. Analytisch, creatief en praktisch. Ik heb een hoog leertempo, leg gemakkelijk (originele) verbanden, heb veel interesses, ben creatief, stel veel vragen en ben motorisch sterk. Het is een greep uit een lijstje kenmerken waarin ik me herken.
Kijk soms achterom of de rest nog volgt
Bevestiging
Nu het label minder een issue voor mij is, zie ik de bevestiging om me heen. “Sorry dat het artikel niet zo opschiet,” zei ik laatst tegen een collega. “Huh, ik vind juist dat je het erg snel voor elkaar krijgt,” antwoordde ze en ze meende het nog ook. Het is een heel ander besef van wat snel of goed is.
Ik herinner me dat ik meedeed aan een tennistoernooi, een bedrijfsuitje van mijn toenmalige vriend. De hoofdprijs ging onterecht aan mijn neus voorbij. “Eigenlijk was jij de beste, maar je bent verkeerd ingedeeld bij de beginners,” zeiden ze. Zwaar gevoel in mijn borst, ik hield mijn tranen tegen. Het was de tweede keer dat ik een racket vasthield en was zó in mijn element geweest.
Opmerkingen van verschillende leidinggevenden kan ik nu beter plaatsen. Wat voor mij normaal of uitdagend is, is dat niet voor anderen. ‘Je bent veel ambitieuzer dan je denkt’ en ‘je voorstellen zijn goed, maar kijk soms achterom of de rest nog volgt’.
Het plezier van een prestatie
Het goede voorbeeld
Dankzij het coachingstraject bij HSP & WERK weet ik überhaupt dat ik hoogbegaafd ben, en daar ben ik dankbaar voor. Iedereen zou zijn eigen potentie mogen waarmaken, vind ik. Presteren naar mijn eigen kunnen maakt me blij en gelukkig. Het geeft me een gevoel van vrijheid waardoor ik weer adem, voluit leef en in ontwikkeling blijf.
Laatst kreeg ik een goed voorbeeld. Bij een pubquiz zat ik in een groep vrouwen die het ene na het andere goede antwoord gaven. Ze juichten, waren trots. Om me heen zag ik de andere groepjes collega’s vermoeid kijken naar ons. De sfeer werd gespannen nadat we weer een vraag goed hadden. We waren onverslaanbaar en mijn groepsgenoten genoten ervan. Wat vond ik dit leuk! Zo moet het dus, dacht ik bij mezelf. Ik mag het omarmen. De vermeende gevoelens van de ander laat ik daarbij zoveel mogelijk waar ze horen: bij de ander.
Het is geen ‘nee’
Tijdens het hardlopen denk ik daarom vol verlangen aan die marathon. Het plezier van zo’n prestatie voel ik al in mijn hele lijf. Maar vlak voor ik thuiskom, zie ik ook het grotere plaatje: mijn schrijven en gezin gaan nu voor. Het is geen ‘nee’ maar een ‘nog niet’.
~ Juliette
Juliette is hoogsensitief en hoogbegaafd en deelt elke maand een ervaring uit haar werkende leven. Ze heeft het HSP & WERK Sensitief Leiderschapstraject bij ons gevolgd en weet hoe te sturen op de balans tussen over- en onderprikkeling.
