‘Weet je zeker dat je de jurk aan wilt?’ Ik slik nog net in dat zijn favoriete Mickey Mouse-trui is gewassen en dat hij die ook kan aantrekken. Ik weet dat ik hem daarmee makkelijk kan overtuigen. Of ik kan zeggen dat een jurk verkleedkleding is, dat hij die alleen thuis aan mag. Dat zou hij jammer vinden. En misschien een beetje raar, want zijn zus draagt vaak een jurk. Maar hij zou naar me luisteren.
Jongens en jurken
‘Ja’ beantwoordt hij mijn vraag en hij kijkt me aan met zijn helderblauwe ogen. Vanzelfsprekend smelt ik en vraag me af waarom ik twijfel. Ik vind niet dat kleding of make-up exclusief is voor een bepaald gender. Ik ben juist fervent voorstander van eigen smaakontwikkeling en ik weet hoe funest het is om je constant aan te passen. Jezelf kwijt te raken. Uiteindelijk weet je niet meer wat je zelf leuk vindt.
Waarom twijfel ik dan als mijn zoon een jurk wil dragen buitenshuis? Wil ik hem beschermen voor opmerkingen of blikken van anderen? En wat geeft hij daarvoor op?
‘Doe maar gewoon knopjes in’
Dit doet me denken aan een aantal jaar geleden, toen ik begon bij een nieuwe baan bij een vorige werkgever, een multinational. Bij de sollicitatie zei mijn zus: ‘doe alsjeblieft niet van die grote gekleurde oorbellen in die je altijd draagt, maar gewoon knopjes’. Ik volgde haar advies op, kreeg de baan en besloot deze stijl te behouden, naar wat ik dacht dat hoorde bij een young professional: witte blouse, donkergrijze pantalon en zwarte hakken. Met gouden knopjes in mijn oren. Vooral niet te opvallend; een soort verdwijnen in de menigte.
Achteraf gezien was dat geen goede start, want ik bleef mezelf verstoppen. Ik keek constant naar wat anderen van mij verwachtten, ook werkinhoudelijk. Ik wachtte af totdat mijn leidinggevende me zou vertellen wat ze van mij wilde. Zonde, want ik had in plaats daarvan kunnen stralen van het zelfvertrouwen en het ene originele idee na het andere kunnen pitchen, zoals ik daarvoor deed. Hoewel ik het anderen wel zag doen, vond ik hier uiteindelijk geen ruimte om mezelf te zijn. Waarom hield ik mezelf zo tegen?
Afwijzing vermijden
Tijdens mijn coachingstraject leerde ik over afwijzingsgevoeligheid en daarmee viel voor mij een puzzelstukje op zijn plaats. HSP’s zijn gevoeliger voor de angst om afgewezen te worden, verwerken afwijzing dieper en onthouden het beter. Bij ontmoetingen vraag ik me altijd als eerste af: ‘Vind je mij oké?’ in plaats van ‘vind ik jou oké?’, dat laatste schijnt normaal te zijn lees ik nu terug in mijn werkboek. Ik scan constant of ik erbij hoor, gewaardeerd word en aan verwachtingen voldoe. Als de ander tevreden is, dan is het goed.
Gevoeligheid voor afwijzing
Daardoor voorkom ik afwijzing en dat lukt me aardig, door de situatie goed aan te voelen en te doen of zeggen wat (ik denk dat) de ander wil zien of horen. Ik bereikte veel: tevreden docenten en enthousiaste toekomstige werkgevers tijdens sollicitaties. Maar waren ze zo blij met mij of met de ‘valse mij’ die ik ze voorschotelde?
Esther leerde me om bij mezelf te ontdekken wat ik belangrijk vind en wat ik wil. En dan vanuit die ware ‘ik’ te leven. Vind ik die bloemen mooi die ik wil kopen? Wat vind ik van een neuspiercing? En van een jurk bij mijn zoontje? Deze vragen stel ik mezelf nu voortdurend, en het grappige is dat de ware ik antwoord geeft, het antwoord zit in mij.
Pirouettes
Ik kijk in de verwachtingsvolle ogen van mijn zoon. ‘Als jij die mooi vindt, doen we die aan.’ Hij juicht en trekt zijn jurk aan. Het is een bruine met schattige muisjes erop. Hij springt van de commode en danst samen met zijn zus pirouettes op de gang. Dat kan alleen met een jurk of een rok. Ze giechelen en kirren van plezier samen.
We lopen naar de opvang, en hij krijgt veel bewondering van de volwassenen die ons passeren. Ik vind het ineens heerlijk en de ironie ontgaat me niet. Is dit de andere zijde van mijn afwijzingsgevoeligheid, die geniet van waardering? Of mijn kerntalent voor show en entertainment? Hoe dan ook, ik geniet van de positieve blikken en zet hem af bij de kinderopvang. Waar hij trots nóg een pirouette draait en de juf de muisjes op zijn jurk bewondert. Ik kijk hem na met een warm hart terwijl hij naar de speelgoedauto’s toeloopt.
~ Juliette
Juliette is hoogsensitief en hoogbegaafd en deelt regelmatig een ervaring uit haar eigen leven. Ze heeft het HSP & WERK Sensitief Leiderschapstraject bij ons gevolgd en weet hoe te sturen op de balans tussen over- en onderprikkeling.
